Στη τελευταία συναυλία των Placebo στην Αθήνα στο Λυκαβητό ..
Διπλά μου καθόταν μια κοπελίτσα ..Ήσυχη ..πολύ ήσυχη ..ενώ όλοι σχεδόν γούσταραν και χτυπιόντουσαν , εκείνη πάντα ήσυχη και απλά σιγοτραγουδούσε έως ψιθύριζε τα λόγια των περισσότερων κομματιών ..
Ώσπου κάποια στιγμή παίζουν το Special Needs ..Η κοπέλα λοιπόν ξεκάνει να κλαίει ..Να κλαίει και οδύρεται ..τέτοιο κλάμα δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου ..Έρχεται λοιπόν μια φίλη της , την αγκαλιάζει , της μιλεί ..την ηρεμεί ..Μετά από λίγο ρώτα τη φίλη της –που αυτήν ήξερα – τι έπαθε η κοπέλα ..
Η κοπέλα με άκουσε και με βουρκωμένα και μουτζουρωμένα μάτια μου απατάει :
-Πέρσυ άκουγα αυτό το τραγούδι εδώ με το αγόρι μου ..
(σιωπή κάποιων δευτερόλεπτων )
-Και φέτος δεν ζει … Πέθανε από καρκίνο ..
Κατεβάζω τα μούτρα μου και δεν απατάω τίποτα …
Αυτή ήταν μια καθημερινή ιστορία ..Ζείτε τις στιγμές και αγαπάτε τους φίλους και τα αγαπημένα σας πρόσωπα σαν να είναι η τελευταία τους μέρα ..
Φιλικά
Νικόλας
